English Audio

English Transcription 

So I have a really strong memory when we moved in our new house. It was next to TITAN, the cement factory. I remember there was everything like white, like it was snowing. But it wasn't snow, it was the ashes coming from the big chimneys because TITAN back then was still working. As a child I didn't know that was bad for my health. I remember staying in my garden and dancing and all the ashes coming on me. I have this memory like it was… like a fairy tale. And now, like, that I grew up and I know that this was really bad for my health, I don't know if I was seeing myself as a child, if I’d stop the little kid and say to her: “This is really bad for you, just go home, go somewhere like you can protect yourself, don't stay outside,” or just let her enjoy this feeling.

So, my dad came in Elefsina at the year of 1992 when the communist regime fell and the borders opened in Albania. He was an economical refugee. He came for a better life, for a better chance and Greece was a developed country, so he was trying to find a job here. And I came with my mother, like as a family, in 1998. I was born in 1997 in Albania, in Lushnjë.

I like Elefsina because it's a quiet place, next to Athens. It has really nice places where you can go for a walk, or you can just relax. And you know, sometimes it's true what they say, that the place is about the people that live there and the people that you are connected with. So I really have my friends here, I have my family, and this is what connects me with the city.

As a young artist, Elefsina doesn't have any opportunity for me. I'm really thinking of moving to look for a job, maybe to the capital, to Athens, or other capitals of cities, like outside Greece.

Because there is a huge problem with the environment, I hope in 10 years we have found a solution about this. And if we solve this environmental issue, I think everything can be easier for our lives, because this is a really huge problem and it's a health problem. I wish Elefsina would become more integrated, because there are a lot of communities, they are talking another language than Greek, they have another nationality, but you barely see them outside, like next to you, eating in the same restaurant or drinking coffee next to you. And I hope there’s one day everybody won't be so, like scared, to go outside of their safe places where their community is.

Greek Translation 

Έχω πολύ έντονη μνήμη από όταν μετακομίσαμε στο νέο μας σπίτι. Ήταν δίπλα στο ΤΙΤΑΝ, το εργοστάσιο τσιμέντου. Θυμάμαι ότι ήταν όλα λευκά, σαν να χιόνιζε. Αλλά δεν ήταν χιόνι, ήταν η στάχτη που έβγαινε από τις μεγάλες καμινάδες γιατί το ΤΙΤΑΝ δούλευε τότε ακόμα. Ως παιδί δεν ήξερα ότι αυτό ήταν κακό για την υγεία μου. Θυμάμαι ότι έμενα στον κήπο μου και χόρευα και όλες οι στάχτες έρχονταν πάνω μου. Έχω αυτή τη μνήμη σαν να ήταν σαν παραμύθι. Και τώρα, που μεγάλωσα και ξέρω ότι αυτό ήταν πολύ κακό για την υγεία μου, δεν ξέρω αν έβλεπα τον εαυτό μου ως παιδί, αν θα σταματούσα το μικρό παιδί για να του πω: «Αυτό είναι πολύ κακό για σένα, πήγαινε σπίτι, ή πήγαινε κάπου που να μπορείς να προστατευτείς, μην μένεις έξω,» ή αν θα άφηνα το μικρό παιδί να απολαύσει αυτό το συναίσθημα.

Ο μπαμπάς μου ήρθε στην Ελευσίνα το 1992, όταν έπεσε το κομμουνιστικό καθεστώς και άνοιξαν τα σύνορα στην Αλβανία. Ήταν οικονομικός πρόσφυγας. Ήρθε για μια καλύτερη ζωή, για μια καλύτερη ευκαιρία, και η Ελλάδα ήταν μια ανεπτυγμένη χώρα, οπότε προσπάθησε να βρει δουλειά εδώ. Και εγώ ήρθα με τη μητέρα μου το 1998. Γεννήθηκα το 1997 στην Αλβανία, στην Λούσνια.

Μου αρέσει η Ελευσίνα γιατί είναι ένα ήσυχο μέρος, ακριβώς δίπλα στην Αθήνα. Έχει πολύ ωραία μέρη όπου μπορεί κανείς να πάει για μια βόλτα ή απλά να χαλαρώσει. Και μερικές φορές είναι αλήθεια αυτό που λένε, ότι ένας τόπος είναι οι άνθρωποι που ζουν σε αυτόν και τους οποίους συνδέει. Έτσι έχω τους φίλους μου εδώ, έχω την οικογένειά μου και αυτό είναι που με συνδέει με την πόλη.

Ως νέα καλλιτέχνης, η Ελευσίνα δεν έχει καμία ευκαιρία για μένα. Πραγματικά σκέφτομαι να μετακομίσω για να βρω δουλειά, ίσως στην πρωτεύουσα, την Αθήνα, ή και σε άλλες πρωτεύουσες, εκτός Ελλάδας.

Για το τεράστιο πρόβλημα που υπάρχει με το περιβάλλον, ελπίζω σε 10 χρόνια να έχουμε βρει μια λύση για αυτό. Και αν λύσουμε αυτό το περιβαλλοντικό ζήτημα, νομίζω ότι όλα θα  μπορούν να είναι ευκολότερα για τη ζωή μας, γιατί αυτό είναι ένα πραγματικά τεράστιο πρόβλημα και είναι και πρόβλημα υγείας.

Μακάρι η Ελευσίνα να γίνει μία πιο ενωμένη πόλη, γιατί υπάρχουν πολλές κοινότητες, που μιλούν άλλη γλώσσα, έχουν άλλη εθνικότητα, αλλά μετά βίας τους βλέπεις έξω, δίπλα σου, να τρώνε στο ίδιο εστιατόριο ή να πίνουν καφέ. Και ελπίζω ότι μια μέρα δεν θα φοβούνται όλοι τόσο να βγουν έξω από την ζώνη ασφαλείας τους, όπου βρίσκεται η κοινότητά τους.



Greek Audio

Greek Transcription 

Θυμάμαι όταν είχαμε μετακομίσει στο καινούργιο μας σπίτι, ήταν δίπλα σε μια γειτονιά στο ΤΙΤΑΝ, το εργοστάσιο τσιμέντου, που ακόμη δούλευε τότε. Και θυμάμαι όλα τα δέντρα που ήταν πράσινα, αλλά δεν βλέπαμε πράσινο: ήταν όλα λευκά από τη σκόνη που έρχονταν, που έβγαινε. Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Πιστεύω ότι όλοι γνωρίζαμε ότι αυτό ήταν πάρα πολύ κακό για την υγεία μας και πιστεύω και ίσως ένας από τους λόγους ήταν και που έκλεισε και το εργοστάσιο. Συνολικά τώρα είμαστε δεκαπέντε χρόνια σε αυτό το σπίτι. Ακόμα ζούμε εκεί. Και θυμάμαι να έχω αναμνήσεις σαν παιδί και να μου αρέσει όλο αυτό το λευκό τοπίο που ερχόταν από το εργοστάσιο. Θυμάμαι δηλαδή να είμαι στο κήπο και να έρχεται η σκόνη πάνω μου και να το βλέπω τελείως φανταστικά και να κάνω φανταστικές ιστορίες παραμυθιού. Και έχω αυτή την πολύ έντονη ανάμνηση από τον εαυτό μου όταν ήμουν μικρή και σκέφτομαι ότι άμα θα μπορούσα εγώ σαν μεγάλη πλέον να έβλεπα τον εαυτό μου μικρή να απολάμβανε αυτή τη στιγμή, δεν ξέρω αν θα την σταμάταγα και θα της έλεγα: «Αυτό που συμβαίνει είναι πολύ κακό για την υγεία σου, καλύτερα να πας μέσα ή κάπου που μπορείς να μην έχεις επαφή,» ή αν απλά θα την άφηνα να το ζήσει.

Θυμάμαι ότι η Ελευσίνα πάντα είχε αυτό το θέμα που δεν μπορείς να βρεις, να νοικιάσεις καινούργιο σπίτι ή να αγοράσεις. Και θυμάμαι ότι τότε οι γονείς μου αντιμετώπιζαν αυτό το πρόβλημα, το να βρουν ένα καινούριο σπίτι, αλλά εκείνη η γειτονιά ήταν όλη κατοικήσιμη. Ο κόσμος ζούσε δίπλα στο εργοστάσιο. Η κομμουνιστική κυβέρνηση έπεσε το ‘92 στην Αλβανία και άνοιξαν τα σύνορα. Πολλοί άνθρωποι, οικονομικοί μετανάστες, πήγαν στην Ιταλία και στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή και περισσότερες ευκαιρίες, επειδή ήταν ανεπτυγμένες χώρες. Ο πατέρας μου επέλεξε την Ελλάδα και ήρθε το ’92. Ήρθε παράνομα ως οικονομικός μετανάστης στην Ελλάδα. Η δουλειά που επέλεξε να κάνει ήταν χτίστης και τις πρώτες του ευκαιρίες τις βρήκε στην Αγία Σωτήρα, όπου έμεινε για μερικούς μήνες. Εγώ γεννήθηκα το 97 και ήρθαμε όλοι μαζί το ‘98. Και έτσι, το πρώτο μας σπίτι κάτω στην παραλία ήταν εδώ πέρα στην Ελευσίνα. Σίγουρα έχω ακούσει ιστορίες από τον πατέρα μου και μου έλεγε ότι ήταν πολύ δύσκολα στην αρχή, αλλά υπήρχαν και άνθρωποι που τον στήριξαν. Δηλαδή ο ένας κουμπάρος του είναι από την Αγία Σωτήρα, που ήρθε και στο γάμο. Μετά από μένα γεννήθηκε αδερφός μου, και αδερφή μου στο Θριάσιο. Και αυτό. Συνεχίζουμε και ζούμε και μεγαλώνουμε στην Ελευσίνα. Εγώ πήρα την ελληνική υπηκοότητα στα 19 μου.

Αυτό που μ αρέσει για την Ελευσίνα είναι ότι είναι μια ήσυχη πόλη. Έχει πολύ ιδιαίτερο χαρακτήρα, είναι παραθαλάσσια, μπορείς να περπατήσεις, μπορείς να ηρεμήσεις. Έχει πολύ όμορφα μέρη. Είναι δίπλα στην Αθήνα, οπότε μπορείς να πας όποτε εσύ θέλεις. Και επίσης, πιστεύω αυτό που όλοι λένε ότι την πόλη την κάνουν οι άνθρωποι. Και επειδή έχω πολλούς φίλους και την οικογένεια μου εδώ, ήδη με συνδέει αυτό με την πόλη.

Αυτό που δεν μου αρέσει με την Ελευσίνα είναι ότι οι ευκαιρίες είναι πάρα πολύ λίγες. Σαν νέα καλλιτέχνης αναγκάζομαι να πάω σε μια πόλη που μου δίνει περισσότερες ευκαιρίες, που είναι μια πρωτεύουσα, είτε η Αθήνα είτε κάποια άλλη στο εξωτερικό.

Τα όνειρά μου και οι ελπίδες μου για την Ελευσίνα σε δέκα χρόνια είναι να έχει λύσει το οικολογικό πρόβλημα. Και άμα λυθεί το πρόβλημα με το περιβάλλον, μπορούμε να συνεχίσουμε και έπειτα να σκεφτούμε τι άλλο μπορεί να αλλάξει στην πόλη μας.

Μια άλλη ευχή μου είναι η Ελευσίνα να εντάξει περισσότερο τις ευάλωτες ομάδες: κοινότητες που μιλάνε διαφορετική γλώσσα, έχουν διαφορετική εθνικότητα και έχουν διαφορετικές παραδόσεις από το καθορισμένο. Και εύχομαι μια μέρα αυτοί οι άνθρωποι να μπορούν… και να θέλουν κιόλας να τους δοθεί αυτή η ευκαιρία στην ίδια πόλη που ζουν.

English Translation

I remember when we moved to our new house, it was in a neighborhood next to TITAN, the cement factory, that was still working then. And I remember all the trees that were green, but we didn't see any green, because everything was white from the dust that was coming out of the factory. There wasn’t anything else. I think we all knew that this was very bad for our health and I think it was probably one of the reasons that the factory was closed. We have now been in this house for a total of fifteen years. We still live there and I remember having memories as a kid and loving all that white scenery coming from the factory. I mean, I remember being in the garden with the dust coming all over me, which then seemed like something completely fantastic to me, like a fairy tale. So, I have this very strong memory of myself when I was little and if I could see my young self enjoying this moment, I don't know if I would stop me and say: “What is happening is very bad for your health; you better go inside or somewhere safe,” or if I would just let the little girl enjoy the moment.

I remember that Elefsina always had this thing that you can't find, rent or buy a new house. And I remember that my parents were also facing this problem, of finding a new house, but our neighborhood was all habitable. People lived next to the factory. The communist regime fell in 1992 in Albania and the borders opened. Many people, economic migrants, went to Italy and Greece for a better life and more opportunities, because they were developed countries. My father chose Greece, where he arrived as an illegal immigrant. The job he chose to do was a builder and he found his first opportunities in Agia Sotira, where he stayed for a few months until when I was born in 97, and we all came together here. And so, our first house on the beach was over here in Elefsina. I have heard stories from my father and he has told me that things were very difficult at first, but that there were also people who supported him. His best man is from Agia Sotira and he also came here for the wedding. After me, my brother and sister were born in Thriasio Hospital. And that’s how we continued and lived and grew up in Elefsina. I became a Greek citizen when I was 19.

What I like about Elefsina is that it is a quiet town. It has a very special character, it is by the sea, you can walk, you can relax. It has very beautiful places. It is next to Athens, so you can go there whenever you want. I also believe what everyone says: that a city is made by the people who live there. And because I have a lot of friends and my family here, that’s what connects me to the city. What I don't like about Elefsina is that the opportunities here are scarce. As a young artist I have to go to a city with more opportunities, a capital city, whether that is Athens or another one abroad. My dreams and my hope for Elefsina in ten years from now is to resolve its environmental issues. And if the problem with the environment is solved, we can continue to think about what else can change in our city. Another wish of mine is that Elefsina integrates its vulnerable communities:

Communities that speak a different language, have a different nationality and have different traditions than the norm. And I hope that one day all these people will and want to have that opportunity, in the very same city where they live together.
Back to Top